Όταν ξυπνήσεις κι είσαι μοναχός
του κόσμου όλα τα δάκρυα
ποτάμι θα γινούν, ωκεανός.
Όταν γυρίσει ο ψεύτης ο τροχός
τα λόγια που σου χάρισα
δε θα’ ναι κανενός.
Κράτα καρδιά μου
μη ραγίσεις τούτη τη φορά
ο έρωτας, τα κύματα
τα θέλει πιο ψηλά.
Κι αν το καράβι
αν βουλιάξει στα βαθιά νερά
μην πεις πως δεν αγάπησα αυτή τη θάλασσα.
Όταν λυγίσει τούτο το πρωί
μην πεις πως φταίει ο άνεμος
ούτε η καταιγίδα, η βροχή.
Μην γονατίσεις μην μ’ απαρνηθείς
το όνειρο θα ξαναρθεί
και πάλι απ’ την αρχή.
|
Όtan ksipnísis ki ise monachós
tu kósmu óla ta dákria
potámi tha ginun, okeanós.
Όtan girísi o pseftis o trochós
ta lógia pu su chárisa
de tha’ ne kanenós.
Kráta kardiá mu
mi ragisis tuti ti forá
o érotas, ta kímata
ta théli pio psilá.
Ki an to karávi
an vuliáksi sta vathiá nerá
min pis pos den agápisa aftí ti thálassa.
Όtan ligisi tuto to pri
min pis pos ftei o ánemos
ute i kategida, i vrochí.
Min gonatísis min m’ aparnithis
to óniro tha ksanarthi
ke páli ap’ tin archí.
|