Κι ας μουγκρίζει απ’ το βράδυ ως το πρωί
η αγάπη,
σ’ ένα βράχο θα σκαλίζω τη σιωπή
με ένα αγκάθι.
Κι ας φυσάει μανιασμένος και τρελός
ο αγέρας,
εγώ κόντρα θα επιπλέω σαν φελλός
πάνω απ’ το τέρας.
Κι ας απλώσει τα φτερά του το θεριό
να μ’ αρπάξει,
επί τόπου θα γεννήσω ένα γιο
που θα μου μοιάξει.
Κι ας αγάπησα κι ας πόνεσα πολύ
απ’ τους ανθρώπους,
τώρα έχω την καινούρια μου στολή
και άλλους τρόπους.
Μόνη θα ζήσω δίχως λόγια περιττά,
χωρίς πραμάτεια, δίχως άσκοπες κουβέντες,
χωρίς συνάλλαγμα και δίχως μετρητά,
μα προ παντώς χωρίς αθέατους αφέντες.
|
Ki as mugkrízi ap’ to vrádi os to pri
i agápi,
s’ éna vrácho tha skalízo ti siopí
me éna agkáthi.
Ki as fisái maniasménos ke trelós
o agéras,
egó kóntra tha epipléo san fellós
páno ap’ to téras.
Ki as aplósi ta fterá tu to therió
na m’ arpáksi,
epí tópu tha genníso éna gio
pu tha mu miáksi.
Ki as agápisa ki as pónesa polí
ap’ tus anthrópus,
tóra écho tin kenuria mu stolí
ke állus trópus.
Móni tha zíso díchos lógia perittá,
chorís pramátia, díchos áskopes kuvéntes,
chorís sinállagma ke díchos metritá,
ma pro pantós chorís athéatus aféntes.
|