ΤΟ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ | To Zeimbekiko Tou Arxaggelou

Το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου

Του βάζεις δύσκολα του κόσμου αυτού του άμυαλου

και ξενυχτάς με το ζεϊμπέκικο του αρχάγγελου

γελάς με γέλιο δυνατό κι όποιος αντέξει

μετά ζητάς σιωπή που δε σηκώνει λέξη

Μοναχική και σπάνια

γυρνάς μεσ' στα Βαλκάνια

ανέμους να θερίσεις

σαν Παναγιά σ' έναν τεκέ

ψάχνεις του κόσμου το λεκέ

για να τον καθαρίσεις

Μελαχροινούς Θεούς τις νύχτες ονειρεύεσαι

και μ' όποιον ήλιο σεργιανάς τον ερωτεύεσαι

οχτώ μποφώρ κι οι δράκοι βγήκανε στο κύμα

παίρνεις μελάνι και φτερό και γράφεις ποίημα

Μοναχική και σπάνια

γυρνάς μεσ' στα Βαλκάνια

ανέμους να θερίσεις

σαν Παναγιά σ' έναν τεκέ

ψάχνεις του κόσμου το λεκέ

για να τον καθαρίσεις

Μοναχική και σπάνια

γυρνάς μεσ' στα Βαλκάνια

ανέμους να θερίσεις

σαν Παναγιά σ' έναν τεκέ

ψάχνεις του κόσμου το λεκέ

για να τον καθαρίσεις

Στίχοι/Μουσική: Φίλιππος Γράψας/Μάριος Τόκας

Δημήτρης Μητροπάνος

Der Zeimbekiko* des Erzengels

Du stellst dieser dummen Welt schwierige Fragen

und machst die Nacht durch mit dem Zeimbekiko* des Erzengels

du lachst mit einem lauten Lachen und wer es aushält, hält es aus,

dann verlangst du Ruhe, obwohl kein Ton gesagt wird

Alleine und selten

gehst du im Balken umher,

um Winde zu mähen

wie die Jungfrau Maria in einer Opiumhöhle

suchst du den Fleck der Welt,

um ihn aufzuputzen

Nachts träumst du von dunkelhaarigen Göttern

und mit welcher Sonne du auch spazieren gehst, du verliebst dich in sie

acht Beaufort und die Tränen sind raus in die Wellen

und nimmst Tinte und Feder und schreibst ein Gedicht

Alleine und selten

gehst du im Balken umher,

um Winde zu mähen

wie die Jungfrau Maria in einer Opiumhöhle

suchst du den Fleck der Welt,

um ihn aufzuputzen

Alleine und selten

gehst du im Balken umher,

um Winde zu mähen

wie die Jungfrau Maria in einer Opiumhöhle

suchst du den Fleck der Welt,

um ihn aufzuputzen

*Tanz