ΤΟ ΤΡΕΝΟ | To Treno

Το τρένο

Βρέθηκα μετά τον χωρισμό στο σταθμό,

στο βαγόνι μου,

μια ζωή σε μια αποσκευή

τα νεκρά όνειρά μου,

ξάφνου εκεί μες στο συνωστισμό

μια φωνή τόσο γνώριμη,

μια φωνή που γίνεται κραυγή

καθώς λέει το όνομά μου,

και το τρένο ξεκίνησε

και εσύ πάλι μακριά μου

Κι ηθέλα τόσα να σου πω

πως σ' αγαπώ να σου φωνάξω,

αχ να μπορούσα μια ζωή

σε μια στιγμή να την αλλάξω,

κι έγραψα το σ' αγαπώ στο τζάμι

και μόλις είδα που δάκρυσες,

έτρεχε το δάκρυ μου ποτάμι

γιατί καρδιά μου άργησες

Τρέχουνε οι πόλεις κι οι σταθμοί

μα εσύ πάντα πλάι μου,

βλέπω την μορφή σου, μου μιλάς

σαν βροχή σαν αέρας,

θέλω να κατέβω στην στροφή

μα η φωνή μου σκορπίζεται,

θέλω να κατέβω στην στροφή

δεν μ' ακούει κανένας,

και το τρένο πια χάνεται

σαν το φως μιας ημέρας.

Άννα Βίσση

Der Zug

Ich fand mich nach der Trennung an der Haltestelle,

in meinem Waggon,

ein Leben in einem Gepäckstück

meine toten Träume,

plötzlich dort mitten im Gedränge

ein Stimme, so vertraut

eine Stimme die zum Schrei wird,

sobald sie meinen Namen sagt,

und der Zug fährt los

und du wieder weit weg von mir

Und ich wollte dir so viel sagen

dir zurufen, dass "ich die liebe"

ach könnte ich ein Leben

in einem Moment verändern

und ich schrieb das "ich liebe dich", an die Scheibe

und alsbald ich sah, das du weinst,

liefen meine Tränen wie ein Fluss

weil du mein Herz, zu spät warst

Die Städte und Haltestellen fahren vorbei,

aber du stets neben mir

ich sehe deine Gestalt, du redest mit mir

wie Wind, wie Luft

ich will in der Kurve aussteigen

aber meine Stimme wird zerstreut

ich will in der Kurve aussteigen

es hört mich niemand

und der Zug verliert sich

wie das Licht eines Tages