Η ζωή μου κυλά, σαν φθινόπωρο, μοιάζει, θλιμμένο,
μέσα της εσύ, άστρο φωτισμένο,
η ζωή μου γυρνά μοναχή, σε παλιά μονοπάτια,
μα έχει για οδηγό τα δικά σου μάτια.
Σ’ ευχαριστώ που μ’ έχεις μάθει δίχως φόβο να πετώ
σαν έν’ αδέσποτο, παράξενο, θλιμμένο αερικό,
μ’ ένα τραγούδι μου, τα σύννεφα θα διώξω στο λεπτό
για να γεμίσει ο ουρανός σου σ’ αγαπώ.
Η ζωή μου κυλά, σαν μια ρόδα που δρόμους γυρεύει,
χάνεται στο φως κι όλο αλητεύει,
η ζωή μου αγαπά, με πολλές γρατζουνιές και σημάδια,
μα έχει φυλαχτό τα δικά σου τα χάδια.
Σ’ ευχαριστώ που μ’ έχεις μάθει δίχως φόβο να πετώ
σαν έν’ αδέσποτο, παράξενο, θλιμμένο αερικό,
μ’ ένα τραγούδι μου, τα σύννεφα θα διώξω στο λεπτό
για να γεμίσει ο ουρανός σου σ’ αγαπώ.
|
I zoí mu kilá, san fthinóporo, miázi, thlimméno,
mésa tis esí, ástro fotisméno,
i zoí mu girná monachí, se paliá monopátia,
ma échi gia odigó ta diká su mátia.
S’ efcharistó pu m’ échis máthi díchos fóvo na petó
san én’ adéspoto, parákseno, thlimméno aerikó,
m’ éna tragudi mu, ta sínnefa tha diókso sto leptó
gia na gemísi o uranós su s’ agapó.
I zoí mu kilá, san mia róda pu drómus girevi,
chánete sto fos ki ólo alitevi,
i zoí mu agapá, me pollés gratzuniés ke simádia,
ma échi filachtó ta diká su ta chádia.
S’ efcharistó pu m’ échis máthi díchos fóvo na petó
san én’ adéspoto, parákseno, thlimméno aerikó,
m’ éna tragudi mu, ta sínnefa tha diókso sto leptó
gia na gemísi o uranós su s’ agapó.
|