Πόσο θα το ήθελα
στο γλυκό σου στόμα,
να ήμουνα ανέκδοτο
να γελάς ακόμα
Να ήμουνα η λάμψη σου
και η ομορφιά σου,
τ’ ακριβό σου κόσμημα
μες στην αγκαλιά σου
Αερικό να ήμουνα
ένα στοιχειό της φύσης,
και το μικρό σου φυλαχτό
για να μπορείς να με κρατήσεις
Πόσο θα το ήθελα
σαν στερνός σου φίλος,
λίγο να σ’ αγκάλιαζα
στου γκρεμού το χείλος
Αερικό να ήμουνα
ένα στοιχειό της φύσης,
και το μικρό σου φυλαχτό
για να μπορείς να με κρατήσεις
|
Póso tha to íthela
sto glikó su stóma,
na ímuna anékdoto
na gelás akóma
Na ímuna i lámpsi su
ke i omorfiá su,
t’ akrivó su kósmima
mes stin agkaliá su
Aerikó na ímuna
éna stichió tis físis,
ke to mikró su filachtó
gia na boris na me kratísis
Póso tha to íthela
san sternós su fílos,
lígo na s’ agkáliaza
stu gkremu to chilos
Aerikó na ímuna
éna stichió tis físis,
ke to mikró su filachtó
gia na boris na me kratísis
|