|
Πάνω στο γλυκό μεθύσι, πάνω στο πιοτό
η καρδιά μου πίκρες, μίση τα ‘χει λησμονήσει.
Στο τραπέζι μου δεν είσαι όμως τι μ’ αυτό
την παρέα μου κερνάω και σου τραγουδάω,
την παρέα μου κερνάω και σου τραγουδάω.
Άιντε βρε φίλοι στην υγειά της κι ας μη μου μιλά
κι αν δεν υπάρχω στην καρδιά της να ‘ναι αυτή καλά,
κι αν κατάντησα σκιά της κι άλλος παίρνει τα φιλιά της
άιντε στην υγειά της και ας είν’ καλά,
κι αν κατάντησα σκιά της κι άλλος παίρνει τα φιλιά της
άιντε στην υγειά της και ας είν’ καλά.
Απ’ τα μάτια μου σταλάζεις δάκρυ αλμυρό
ποιον κοιτάζεις και στενάζεις, ποιον αγκαλιάζεις.
Έχω μάθει ν’ αγαπάω και να συγχωρώ
κι όσο πίνω και μεθάω, τόσο σ’ αγαπάω,
κι όσο πίνω και μεθάω, τόσο σ’ αγαπάω.
Άιντε βρε φίλοι στην υγειά της κι ας μη μου μιλά
κι αν δεν υπάρχω στην καρδιά της να ‘ναι αυτή καλά,
κι αν κατάντησα σκιά της κι άλλος παίρνει τα φιλιά της
άιντε στην υγειά της και ας είν’ καλά,
κι αν κατάντησα σκιά της κι άλλος παίρνει τα φιλιά της
άιντε στην υγειά της και ας είν’ καλά.
|
Páno sto glikó methísi, páno sto piotó
i kardiá mu píkres, mísi ta ‘chi lismonísi.
Sto trapézi mu den ise ómos ti m’ aftó
tin paréa mu kernáo ke su tragudáo,
tin paréa mu kernáo ke su tragudáo.
Άinte vre fíli stin igiá tis ki as mi mu milá
ki an den ipárcho stin kardiá tis na ‘ne aftí kalá,
ki an katántisa skiá tis ki állos perni ta filiá tis
áinte stin igiá tis ke as in’ kalá,
ki an katántisa skiá tis ki állos perni ta filiá tis
áinte stin igiá tis ke as in’ kalá.
Ap’ ta mátia mu stalázis dákri almiró
pion kitázis ke stenázis, pion agkaliázis.
Έcho máthi n’ agapáo ke na sigchoró
ki óso píno ke metháo, tóso s’ agapáo,
ki óso píno ke metháo, tóso s’ agapáo.
Άinte vre fíli stin igiá tis ki as mi mu milá
ki an den ipárcho stin kardiá tis na ‘ne aftí kalá,
ki an katántisa skiá tis ki állos perni ta filiá tis
áinte stin igiá tis ke as in’ kalá,
ki an katántisa skiá tis ki állos perni ta filiá tis
áinte stin igiá tis ke as in’ kalá.
|
