Πως τ’ αποφάσισες και μόνο μ’ άφησες
και σφυρίζω την αγάπη μου στους δρόμους
Λες πως πικραίνεσαι κι όμως δε φαίνεσαι
για να μου πάρεις τον καημό που ‘χω στους ώμους
Ας είναι, ας είναι, ας είναι
πολλά, μα πολλά σου ζητώ
Μ’ εκείνον π’ αγάπησες μείνε
κι ας γίνω ανάμνηση εγώ
Έρχονται Σάββατα γκρίζα κι αδιάβατα
και σου φωνάζω, μα η φωνή μου δε σε φτάνει
Νύχτες μονότονες που αν με σκότωνες
ίσως λιγότερο κακό να μου ‘χες κάνει
Ας είναι, ας είναι, ας είναι
πολλά, μα πολλά σου ζητώ
Μ’ εκείνον π’ αγάπησες μείνε
κι ας γίνω ανάμνηση εγώ
|
Pos t’ apofásises ke móno m’ áfises
ke sfirízo tin agápi mu stus drómus
Les pos pikrenese ki ómos de fenese
gia na mu páris ton kaimó pu ‘cho stus ómus
As ine, as ine, as ine
pollá, ma pollá su zitó
M’ ekinon p’ agápises mine
ki as gino anámnisi egó
Έrchonte Sávvata gkríza ki adiávata
ke su fonázo, ma i foní mu de se ftáni
Níchtes monótones pu an me skótones
ísos ligótero kakó na mu ‘ches káni
As ine, as ine, as ine
pollá, ma pollá su zitó
M’ ekinon p’ agápises mine
ki as gino anámnisi egó
|