Ας είχα το κουράγιο ν’ ανεβώ
στο πιο ψηλό ψηλό βουνό απάνω
τ’ αστέρια με τα χέρια μου να πιάνω
με το Θεό να νιώσω συγγενής
κι ας μη με δει, κι ας μη με δει κανείς.
Το δέντρο που μας κλείνει το στρατί
τη δύναμη ας είχα να τραβήξω
τα σύνορα του κόσμου να τα ρίξω
ξωμάχους να ενώσω κι ευγενείς
κι ας μη με δει, κι ας μη με δει κανείς.
Τα στήθια μου στου χάρου το σπαθί
τη δύναμη ας είχα να τ’ απλώσω
μονάκριβο παιδί για να γλιτώσω
της μάνας της φτωχιάς, της ορφανής
κι ας μη με δει, κι ας μη με δει κανείς.
|
As icha to kurágio n’ anevó
sto pio psiló psiló vunó apáno
t’ astéria me ta chéria mu na piáno
me to Theó na nióso singenís
ki as mi me di, ki as mi me di kanis.
To déntro pu mas klini to stratí
ti dínami as icha na travíkso
ta sínora tu kósmu na ta ríkso
ksomáchus na enóso ki evgenis
ki as mi me di, ki as mi me di kanis.
Ta stíthia mu stu cháru to spathí
ti dínami as icha na t’ aplóso
monákrivo pedí gia na glitóso
tis mánas tis ftochiás, tis orfanís
ki as mi me di, ki as mi me di kanis.
|