Είν’ η ζωή μια ρόδα που γυρίζει
ένας τροχός που δεν τον σταματάς
και το όνειρο κεράκι που φωτίζει
τη σκοτεινιά μιας άστατης καρδιάς.
Κι είν’ ο καιρός γραμμόφωνο που παίζει
και τώρα να, τελειώνει ο σκοπός
βαριά σιωπή τριγύρω στο τραπέζι
κι εσύ μετράς τα λόγια σου σκυφτός
Κι ο έρωτας, στο λέω, με ζαλίζει
σαν λούνα παρκ στην άκρη της βραδιάς
τρενάκι που σε πάει και σε γυρίζει
στα ψεύτικα παλάτια της χαράς.
|
In’ i zoí mia róda pu girízi
énas trochós pu den ton stamatás
ke to óniro keráki pu fotízi
ti skotiniá mias ástatis kardiás.
Ki in’ o kerós grammófono pu pezi
ke tóra na, telióni o skopós
variá siopí trigiro sto trapézi
ki esí metrás ta lógia su skiftós
Ki o érotas, sto léo, me zalízi
san luna park stin ákri tis vradiás
trenáki pu se pái ke se girízi
sta pseftika palátia tis charás.
|