|
Ακριβό μου διθέσιο
καλό μου αμάξι
Που περνάς απ’ τ’ απαίσιο
ξυστά
Κινητήρα και πλαίσιο
στα `χω πειράξει
Για να τη βγεις πιο μπροστά
Τη στιγμή που σ’ αγόραζα
για να τριπάρω
Το κενό μου εξαγόραζα
δειλά
Την καρδούλα που χώρισα
ίσως να πάρω
Σ’ άλλη ζωή πιο καλά
Μη με πας απ’ το σπίτι
τ’ ακούς, στο Θεό να με πας
Μυρωδιά καταλύτη
εσύ μοναχά μ’ αγαπάς
Α, ρε, χρόνε αλήτη
π’ ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς
Μη με φέρνετε σπίτι
τ’ ακούς, κάπου αλλού να με πας
Στο λευκό σου αερόσακο
θα ξαγρυπνήσω
Μ’ αφημένο το πρόσωπο
σκοπιά
Σ’ ένα πάρκιγκ απρόσωπο
θ’ αποφασίσω
Ποιον εαυτό θα `χω πια
Θα γυαλίζουν οι ζάντες σου
με το φεγγάρι
Δοκιμή στις αβάντες σου
μικρό
Το μηδέν στο διακόσα μας
ποιος θα το πάρει
Μ’ όλη τη γη στο φτερό
Μη με πας απ’ το σπίτι
τ’ ακούς, στο Θεό να με πας
Μυρωδιά καταλύτη
εσύ μοναχά μ’ αγαπάς
Α, ρε, χρόνε αλήτη
π’ ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς
Μη με φέρνετε σπίτι
τ’ ακούς, κάπου αλλού να με πας
|
Akrivó mu dithésio
kaló mu amáksi
Pu pernás ap’ t’ apesio
ksistá
Kinitíra ke plesio
sta `cho piráksi
Gia na ti vgis pio brostá
Ti stigmí pu s’ agóraza
gia na tripáro
To kenó mu eksagóraza
dilá
Tin kardula pu chórisa
ísos na páro
S’ álli zoí pio kalá
Mi me pas ap’ to spíti
t’ akus, sto Theó na me pas
Mirodiá katalíti
esí monachá m’ agapás
A, re, chróne alíti
p’ anthrópus ki agápes skorpás
Mi me férnete spíti
t’ akus, kápu allu na me pas
Sto lefkó su aerósako
tha ksagripníso
M’ afiméno to prósopo
skopiá
S’ éna párkigk aprósopo
th’ apofasíso
Pion eaftó tha `cho pia
Tha gialízun i zántes su
me to fengári
Dokimí stis avántes su
mikró
To midén sto diakósa mas
pios tha to pári
M’ óli ti gi sto fteró
Mi me pas ap’ to spíti
t’ akus, sto Theó na me pas
Mirodiá katalíti
esí monachá m’ agapás
A, re, chróne alíti
p’ anthrópus ki agápes skorpás
Mi me férnete spíti
t’ akus, kápu allu na me pas
|
