|
Μια νύχτα στην Ακρόπολη
εκεί στου Μακρυγιάννη
τον έρωτα τον έβγαλαν
δυο μάγκες στο σεργιάνι.
Δυο μάγκες πού `χουν μέσα τους
και ντέρτι και μεράκι
για μιας γυναίκας την καρδιά
ξυρίζουν και μουστάκι.
Δυο μάγκες που το λόγο τους
για νόμο τον επαίρνω
αυτούς δεν τους επάτησε
Μανώλη μου το τρένο.
Την τράπουλα ανακάτεψαν
κι οι δυο τους κι είχαν ρέντα
αυτοί που δε σηκώνουνε
για κέρασμα κουβέντα.
Το Χάρο τον καλέσανε
να του τα πούνε, νέτα
κι εκείνος τους εκάρφωσε
γαρύφαλλα στα πέτα.
Την πόρτα που ‘χει η ζωή
την άνοιξαν και μπήκαν
την άλλη την ξεχάσανε
γι’ αυτό δεν ξαναβγήκαν.
|
Mia níchta stin Akrópoli
eki stu Makrigiánni
ton érota ton évgalan
dio mágkes sto sergiáni.
Dio mágkes pu `chun mésa tus
ke ntérti ke meráki
gia mias ginekas tin kardiá
ksirízun ke mustáki.
Dio mágkes pu to lógo tus
gia nómo ton eperno
aftus den tus epátise
Manóli mu to tréno.
Tin trápula anakátepsan
ki i dio tus ki ichan rénta
afti pu de sikónune
gia kérasma kuvénta.
To Cháro ton kalésane
na tu ta pune, néta
ki ekinos tus ekárfose
garífalla sta péta.
Tin pórta pu ‘chi i zoí
tin ániksan ke bíkan
tin álli tin ksechásane
gi’ aftó den ksanavgíkan.
|
