Δυο λουλούδια σε μια γλάστρα
μεγαλώναμε μαζί
και μια νύχτα δίχως άστρα
μας χωρίσαν στη ζωή
Κάποιο χέρι σαν μαχαίρι
σ’ άρπαξε με απονιά
κι έχω μείνει δίχως ταίρι
να πονώ στη μοναξιά
Σε ανθόκηπο σε πήραν
σ’ ένα σπίτι αρχοντικό
και μαραίνεσαι μονάχη
και μαραίνομαι κι εγώ
Κάποιο χέρι σαν μαχαίρι
σ’ άρπαξε με απονιά
κι έχω μείνει δίχως ταίρι
να πονώ στη μοναξιά
Μα γιατί τόση κακία
στων ανθρώπων τις καρδιές
όπου δούνε ευτυχία
ρίχνουν δάκρυ και φωτιές
|
Dio luludia se mia glástra
megalóname mazí
ke mia níchta díchos ástra
mas chorísan sti zoí
Kápio chéri san macheri
s’ árpakse me aponiá
ki écho mini díchos teri
na ponó sti monaksiá
Se anthókipo se píran
s’ éna spíti archontikó
ke marenese monáchi
ke marenome ki egó
Kápio chéri san macheri
s’ árpakse me aponiá
ki écho mini díchos teri
na ponó sti monaksiá
Ma giatí tósi kakía
ston anthrópon tis kardiés
ópu dune eftichía
ríchnun dákri ke fotiés
|