|
Ο χειμώνας προχώρησε
Τόσα κράτησε
Εμάς μας χώρισε
Δείξε μου τώρα πως ζω
Πως ν’ ανάψω το ψέμα μου
Που δεν το ‘χω στο βλέμμα μου
Γύρω μου τόσα θαύματα
Ένα μεγάλο κενό
Εγώ δεν έχω εαυτό
Δεν έχω εγώ σου λέω
Με το στόμα σου γελώ
Με το δάκρυ σου κλαίω
Εγώ δεν έχω εαυτό
Δεν ζω από μόνος μου ζωή
Εγώ ήμουν εσύ, εγώ ήμουν εσύ
Τόσοι δρόμοι τραβούν μπροστά
Κι οι δικοί μας αντίθετα
Και θα πρέπει τα άγνωστα
Μόνος μου τώρα να βρω
Πως ν’ ανέβω τον κόσμο μου
Μ’ άδειοι χάδι στον ώμο μου
Θα πηγαίνει ένας άνθρωπος
Μα δε θα ‘μαι εγώ
|
O chimónas prochórise
Tósa krátise
Emás mas chórise
Dikse mu tóra pos zo
Pos n’ anápso to pséma mu
Pu den to ‘cho sto vlémma mu
Giro mu tósa thafmata
Έna megálo kenó
Egó den écho eaftó
Den écho egó su léo
Me to stóma su geló
Me to dákri su kleo
Egó den écho eaftó
Den zo apó mónos mu zoí
Egó ímun esí, egó ímun esí
Tósi drómi travun brostá
Ki i diki mas antítheta
Ke tha prépi ta ágnosta
Mónos mu tóra na vro
Pos n’ anévo ton kósmo mu
M’ ádii chádi ston ómo mu
Tha pigeni énas ánthropos
Ma de tha ‘me egó
|
