Είναι κάτι μέρες που με προσπερνάνε
φεύγουνε και πάνε κάπου βιαστικά
Κι είναι κάτι άλλες που δεν λεν να φύγουν
πόση πίκρα κρύβουν πόση μοναξιά
Κι είναι κάτι μέρες που δεν έχει άλλες
ούτε πιο μεγάλες, ούτε πιο μικρές
Είναι κάτι μέρες που όλα είναι δικά σου
είμαι εδώ κοντά σου κι όπου θες με πας
Κι είναι κάτι άλλες που δε σ’ αναγνωρίζω
κι ούτε σου χαρίζω όσα μου χρωστάς
Είναι κάτι μέρες που η ζωή με παίρνει
πλάι σου με φέρνει και δεν είσαι εκεί
Κι είναι κάτι άλλες που μόνος μου γυρίζω
ξάφνου σ’ αντικρίζω μόνη σου κι εσύ
Μια σκέψη μου `ρθε στο μυαλό
μ’ αυτήν σ’ αφήνω, γεια σου
Μονάχα όσα έδωσες
για πάντα είναι δικά σου
|
Ine káti méres pu me prospernáne
fevgune ke páne kápu viastiká
Ki ine káti álles pu den len na fígun
pósi píkra krívun pósi monaksiá
Ki ine káti méres pu den échi álles
ute pio megáles, ute pio mikrés
Ine káti méres pu óla ine diká su
ime edó kontá su ki ópu thes me pas
Ki ine káti álles pu de s’ anagnorízo
ki ute su charízo ósa mu chrostás
Ine káti méres pu i zoí me perni
plái su me férni ke den ise eki
Ki ine káti álles pu mónos mu girízo
ksáfnu s’ antikrízo móni su ki esí
Mia sképsi mu `rthe sto mialó
m’ aftín s’ afíno, gia su
Monácha ósa édoses
gia pánta ine diká su
|