Φτώχυνε ο κόσμος, μάτια μου,
δεν αγαπάει πια, δε συγχωράει.
Κι έτσι φτωχός, μικρός κι ασήμαντος
μια αγάπη σαν κι αυτή δεν τη χωράει.
Φτώχυνε ο κόσμος, μάτια μου,
κι είναι πικρός σαν πρωινό τσιγάρο.
Άσ’ τον λοιπόν μες στη μιζέρια του
κι έλα ξανά βαθιά μου να σε πάρω.
Έλα να κάνουμε έρωτα
όπως τα μαγικά τα βράδια εκείνα.
Θέλω να ξαναδώ στα μάτια σου
μια τρυφερή, αλλιώτικη Αθήνα.
|
Ftóchine o kósmos, mátia mu,
den agapái pia, de sigchorái.
Ki étsi ftochós, mikrós ki asímantos
mia agápi san ki aftí den ti chorái.
Ftóchine o kósmos, mátia mu,
ki ine pikrós san prinó tsigáro.
Άs’ ton lipón mes sti mizéria tu
ki éla ksaná vathiá mu na se páro.
Έla na kánume érota
ópos ta magiká ta vrádia ekina.
Thélo na ksanadó sta mátia su
mia triferí, alliótiki Athína.
|