|
Που πήγαν οι ώρες, που πήγαν οι μέρες, που πήγαν τα χρόνια,
φωτιά στα Χαυτεία, καπνιά στην Αιόλου, βρωμιά στην Ομόνοια,
ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ, Ρενώ και Τογιότα,
σε λίγο νυχτώνει, στους άχαρους δρόμους θ’ ανάψουνε τα φώτα
κι ανθρώποι μονάχοι στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα.
Πως τα ‘κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.
Που πήγες Αφρούλα του ονείρου λουλούδι, που πήγες Ελένη,
κρυφές αμαρτίες της άχαρης μέρας, το φως δεν ξεπλένει,
μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες,
στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι σαν στρείδια, σαν βδέλλες,
για ένα τριάρι, για λίγη βενζίνα για μια φασολάδα.
Πως τα ‘κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα.
Που πήγες αγάπη, παράδεισε πρώτε, που πήγες ελπίδα,
περάσαν οι μέρες, περάσαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα
ατρόμητους άνδρες, σοφούς κυβερνήτες, μεγάλους αντάρτες,
να σπάζουν τις πύλες, να ρίχνουν τα τείχη, ν’ αλλάζουνε τις στράτες
κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η χώρα λιακάδα.
Πως τα `κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα
|
Pu pígan i óres, pu pígan i méres, pu pígan ta chrónia,
fotiá sta Chaftia, kapniá stin Eólu, vromiá stin Omónia,
urliázun trigiro Folksvágken ke Fíat, Renó ke Togióta,
se lígo nichtóni, stus ácharus drómus th’ anápsune ta fóta
ki anthrópi monáchi stin kólasi etuti tha ginun labáda.
Pos ta ‘kanes étsi ta mavra pediá su Elláda, Elláda.
Pu píges Afrula tu oniru luludi, pu píges Eléni,
krifés amartíes tis ácharis méras, to fos den ksepléni,
monácha plivii me mátia thlimména chtipáne kartéles,
ston áthlio misthó tus sfichtá kolliméni san stridia, san vdélles,
gia éna triári, gia lígi venzína gia mia fasoláda.
Pos ta ‘kanes étsi ta mavra pediá su Elláda, Elláda.
Pu píges agápi, parádise próte, pu píges elpída,
perásan i méres, perásan ta chrónia ki akóma den ida
atrómitus ándres, sofus kivernítes, megálus antártes,
na spázun tis píles, na ríchnun ta tichi, n’ allázune tis strátes
ki i níchta na gini chrisó mesiméri ki i chóra liakáda.
Pos ta `kanes étsi ta mavra pediá su Elláda, Elláda
|
