|
Νόμιζες πως θα δακρύσω
Κι απ’ τον πόνο θα λυγίσω
Ταπεινά θα γονατίσω
Για να κάνω πάλι πίσω
Επιτέλους επιτέλους
Έφτασ’ η αρχή του τέλους
Κι απ’ το τέλος η αρχή μου
Στην καινούρια τη ζωή μου
Στων ανέμων τα πλοκάμια
Δεν τσακίζουν τα καλάμια
Όπως τώρα εγώ λυγάνε
Μα δε σπάνε και νικάνε
Επιτέλους επιτέλους
Έφτασ’ η αρχή του τέλους
Κι απ’ το τέλος η αρχή μου
Στην καινούρια τη ζωή μου
|
Nómizes pos tha dakríso
Ki ap’ ton póno tha ligiso
Tapiná tha gonatíso
Gia na káno páli píso
Epitélus epitélus
Έftas’ i archí tu télus
Ki ap’ to télos i archí mu
Stin kenuria ti zoí mu
Ston anémon ta plokámia
Den tsakízun ta kalámia
Όpos tóra egó ligáne
Ma de spáne ke nikáne
Epitélus epitélus
Έftas’ i archí tu télus
Ki ap’ to télos i archí mu
Stin kenuria ti zoí mu
|
