Το φαρμάκι φτάνει κάποτε στα χείλη
Και από το στόμα βγαίνει ο λόγος ο πικρός
Αγανάκτηση απόγνωση σκαμπίλι
Από ‘κείνον που δικάστηκε μικρός
Το φαρμάκι φτάνει κάποτε στο στόμα
Και δεν νιώθεις πια τον φόβο κανενός
Δεν πονάει το ταλαίπωρο το σώμα
Όταν είσαι πεθαμένος ζωντανός
Το φαρμάκι κάποια μέρα ξεχειλίζει
Πλημμυρίζει την ψυχή η απελπισιά
Κι όταν πάψει ο πονεμένος να ελπίζει
Για το σύμπαν χαλαλίζει μια βρισιά
|
To farmáki ftáni kápote sta chili
Ke apó to stóma vgeni o lógos o pikrós
Aganáktisi apógnosi skabíli
Apó ‘kinon pu dikástike mikrós
To farmáki ftáni kápote sto stóma
Ke den nióthis pia ton fóvo kanenós
Den ponái to taleporo to sóma
Όtan ise pethaménos zontanós
To farmáki kápia méra ksechilízi
Plimmirízi tin psichí i apelpisiá
Ki ótan pápsi o poneménos na elpízi
Gia to síban chalalízi mia vrisiá
|