|
Δρόμους χαράζει η ζωή
κι εμείς τους περπατάμε,
άλλους βοηθάει για την καλή,
στρώνει ανθόσπαρτο χαλί
κι εμείς, τ’ αγκάθια της, πατάμε.
Δυο χέρια έχεις, βρε ζωή,
το ‘να μοιράζει χάδια,
τ’ άλλο ασήκωτο, βαρύ
κι όταν το δώσεις με οργή,
είν’ τα χαστούκια σου,
αγιάτρευτα σημάδια.
Άδικη κι άπονη ζωή,
στα ίσα δε μοιράζεις,
όπου σ’ αρέσει κι όπου θες,
δίνεις αμέτρητες χαρές
κι εμένα με καταδικάζεις.
Δυο χέρια έχεις, βρε ζωή,
το ‘να μοιράζει χάδια,
τ’ άλλο ασήκωτο, βαρύ
κι όταν το δώσεις με οργή,
είν’ τα χαστούκια σου,
αγιάτρευτα σημάδια.
|
Drómus charázi i zoí
ki emis tus perpatáme,
állus voithái gia tin kalí,
stróni anthósparto chalí
ki emis, t’ agkáthia tis, patáme.
Dio chéria échis, vre zoí,
to ‘na mirázi chádia,
t’ állo asíkoto, varí
ki ótan to dósis me orgí,
in’ ta chastukia su,
agiátrefta simádia.
Άdiki ki áponi zoí,
sta ísa de mirázis,
ópu s’ arési ki ópu thes,
dínis amétrites charés
ki eména me katadikázis.
Dio chéria échis, vre zoí,
to ‘na mirázi chádia,
t’ állo asíkoto, varí
ki ótan to dósis me orgí,
in’ ta chastukia su,
agiátrefta simádia.
|
