Η νύχτα έπεσε βαριά, κι εγώ σκυφτός και μόνος μου
στον παγωμένο δρόμο μου, χωρίς αγάπη κι αγκαλιά
Η νύχτα έπεσε βαριά, και πια δεν κάνω όνειρα
παλεύω με τα απόνερα, για να σωθώ και εγώ ξανά.
Δυστυχώς είσαι παντού ότι και να δω εσένανε θυμάμαι
δυστυχώς είσαι παντού και στο αίμα και στο νου και που σ´έχασα λυπάμαι
δυστυχώς είσαι παντού και οι μέρες και οι νύχτες δεν περνάνε
δυστυχώς είσαι παντού τρέλα του εγωισμού και αρρώστια του μυαλού
δυστυχώς είσαι παντού τρέλα του εγωισμού και αρρώστια του μυαλού
Η νύχτα έπεσε βαριά και μοιάζουν όλα ύποπτα
μα δεν φοβάμαι τίποτα και περπατώ στο πουθενά
Η νύχτα έπεσε βαριά και στο σκοτάδι χάνομαι
σου γράφω τι αισθάνομαι και εσύ ποτέ δεν απαντάς
Δυστυχώς είσαι παντού ότι και να δω εσένανε θυμάμαι
δυστυχώς είσαι παντού και στο αίμα και στο νου και που σ´έχασα λυπάμαι
δυστυχώς είσαι παντού και οι μέρες και οι νύχτες δεν περνάνε
δυστυχώς είσαι παντού τρέλα του εγωισμού και αρρώστια του μυαλού
δυστυχώς είσαι παντού τρέλα του εγωισμού και αρρώστια του μυαλού
|
I níchta épese variá, ki egó skiftós ke mónos mu
ston pagoméno drómo mu, chorís agápi ki agkaliá
I níchta épese variá, ke pia den káno ónira
palevo me ta apónera, gia na sothó ke egó ksaná.
Distichós ise pantu óti ke na do esénane thimáme
distichós ise pantu ke sto ema ke sto nu ke pu s´échasa lipáme
distichós ise pantu ke i méres ke i níchtes den pernáne
distichós ise pantu tréla tu egismu ke arróstia tu mialu
distichós ise pantu tréla tu egismu ke arróstia tu mialu
I níchta épese variá ke miázun óla ípopta
ma den fováme típota ke perpató sto puthená
I níchta épese variá ke sto skotádi chánome
su gráfo ti esthánome ke esí poté den apantás
Distichós ise pantu óti ke na do esénane thimáme
distichós ise pantu ke sto ema ke sto nu ke pu s´échasa lipáme
distichós ise pantu ke i méres ke i níchtes den pernáne
distichós ise pantu tréla tu egismu ke arróstia tu mialu
distichós ise pantu tréla tu egismu ke arróstia tu mialu
|