|
Στην ταβέρνα συναγμένοι
μια παρέα ναυτικοί
πίνουν κάτω στο λιμάνι
κοκκινέλι και ρακή
Τα φουγάρα, τσιμινιέρες
βαποριών, βγάζουν καπνούς
κι ανταριάζει κάθε βράδυ
θαλασσόδαρτος κι ο νους.
Πικροθάλασσα είν’ ο χρόνος
κι αυτοί γέρικα σκαριά
Θύμησες ξεθωριασμένες
που λευκάζουν στη στεριά.
Και προσμένουν για ν’ αράξουν
κάποιο γκρίζο δειλινό
Στο γαλάζιο που αχνοφέγγει
το λιμάνι το στερνό.
Μα, σαν πιούνε παραπάνω
ρότα βάζουνε γι’ αλλού
Βλέπουν μπρος τους τη Γοργόνα
την αφέντρα του γιαλού.
Κι αρχινούν πρίμο σεκόντο
τραγουδάκι όλοι μαζί:
“Μεγαλέξανδρος της νιότης
τ’ όνειρό μας πάντε ζει”.
Τους κοιτώ παιδί μια στάλα
κι η καρδούλα μου σκιρτά
Μούτσος μπαίνω στ’ όνειρό τους
και σαλπάρω στ’ ανοιχτά!
|
Stin tavérna sinagméni
mia paréa naftiki
pínun káto sto limáni
kokkinéli ke rakí
Ta fugára, tsiminiéres
vaporión, vgázun kapnus
ki antariázi káthe vrádi
thalassódartos ki o nus.
Pikrothálassa in’ o chrónos
ki afti gérika skariá
Thímises ksethoriasménes
pu lefkázun sti steriá.
Ke prosménun gia n’ aráksun
kápio gkrízo dilinó
Sto galázio pu achnoféngi
to limáni to sternó.
Ma, san piune parapáno
róta vázune gi’ allu
Olépun bros tus ti Gorgóna
tin aféntra tu gialu.
Ki archinun prímo sekónto
tragudáki óli mazí:
“Megaléksandros tis niótis
t’ óniró mas pánte zi”.
Tus kitó pedí mia stála
ki i kardula mu skirtá
Mutsos beno st’ óniró tus
ke salpáro st’ anichtá!
|
