Σ’ είδα στον ύπνο μου χθες βράδυ
και ήσουνα σαν ζωγραφιά
Αυτές που κάνουν τα παιδιά
και μίλαγες μες στο σκοτάδι
Μου ‘πες μου έλειψες και μένα
και ήτανε σαν μαχαιριά
Ρώτησες τάχα τι να έχουν
τα μάτια μου κι είναι υγρά
Δεν κλαίω για σένα και για κανένα
δε θέλω να ‘ρθεις
Καλά είμαι εδώ
δεν κλαίω για σένα και για κανένα
Κλαίω για μένα που σ’ αγαπώ
Το πρόσωπό σου δε γελάει
Έχεις στο όνειρο χαθεί
Αυτή η αγάπη τυραννάει
και ακόμα αντέχει ακόμα ζει
Αργεί να ξημερώσει η μέρα
και εμείς δεν είμαστε μαζί
Αυτή η αγάπη να θυμάσαι
μόνο στα όνειρα θα ζει
|
S’ ida ston ípno mu chthes vrádi
ke ísuna san zografiá
Aftés pu kánun ta pediá
ke mílages mes sto skotádi
Mu ‘pes mu élipses ke ména
ke ítane san macheriá
Rótises tácha ti na échun
ta mátia mu ki ine igrá
Den kleo gia séna ke gia kanéna
de thélo na ‘rthis
Kalá ime edó
den kleo gia séna ke gia kanéna
Kleo gia ména pu s’ agapó
To prósopó su de gelái
Έchis sto óniro chathi
Aftí i agápi tirannái
ke akóma antéchi akóma zi
Argi na ksimerósi i méra
ke emis den imaste mazí
Aftí i agápi na thimáse
móno sta ónira tha zi
|