|
Δε θυμάμαι ομορφότερη νύχτα.
Δε θυμάμαι πιο παράξενη νύχτα.
Πήρα το δάκρυ σου, και το `κανα στιχάκι σε τραγούδι.
Πήρα την πίκρα σου, την έκανα ρεφρέν μιας μουσικής.
Κι έγινε η νύχτα μες στη νύχτα, κατακόκκινο λουλούδι.
Πάνω απ’ την πόλη ένα φεγγάρι, μεθυσμένο από νωρίς.
Για σένα, για σένα.
Δε θυμάμαι ομορφότερη νύχτα.
Δε θυμάμαι πιο παράξενη νύχτα.
Είδα το στίχο μας γραμμένο, με μπογιά πάνω στους τοίχους,
κι όσοι περνούσαν τραγουδούσαν, τη δική μας μουσική.
Και πλημμυρίσαν ξαφνικά, όλα από φώτα κι από ήχους,
κι έγινε η νύχτα μες στη νύχτα, συναυλία και γιορτή.
Για σένα, για σένα.
Δε θυμάμαι ομορφότερη νύχτα.
Δε θυμάμαι πιο παράξενη νύχτα.
Φωτιές, καπνοί, ακόμα μια φορά, η ίδια ιστορία,
κλείσαν οι δρόμοι από παντού, που να κρυφτείς και που να πας.
Αγριεμένες οι φωνές, αγκαλιασμένη χορωδία,
Ελλάς, Ελλάς και τι θα γίνει, πάλι φίλε μου μ’ εμάς.
Για σένα, για σένα, για σένα, για σένα.
Αγριεμένες οι φωνές, αγκαλιασμένη χορωδία,
Ελλάς, Ελλάς και τι θα γίνει, πάλι φίλε μου μ’ εμάς.
Για σένα
|
De thimáme omorfóteri níchta.
De thimáme pio parákseni níchta.
Píra to dákri su, ke to `kana sticháki se tragudi.
Píra tin píkra su, tin ékana refrén mias musikís.
Ki égine i níchta mes sti níchta, katakókkino luludi.
Páno ap’ tin póli éna fengári, methisméno apó norís.
Gia séna, gia séna.
De thimáme omorfóteri níchta.
De thimáme pio parákseni níchta.
Ida to stícho mas gramméno, me bogiá páno stus tichus,
ki ósi pernusan tragudusan, ti dikí mas musikí.
Ke plimmirísan ksafniká, óla apó fóta ki apó íchus,
ki égine i níchta mes sti níchta, sinavlía ke giortí.
Gia séna, gia séna.
De thimáme omorfóteri níchta.
De thimáme pio parákseni níchta.
Fotiés, kapni, akóma mia forá, i ídia istoría,
klisan i drómi apó pantu, pu na kriftis ke pu na pas.
Agrieménes i fonés, agkaliasméni chorodía,
Ellás, Ellás ke ti tha gini, páli fíle mu m’ emás.
Gia séna, gia séna, gia séna, gia séna.
Agrieménes i fonés, agkaliasméni chorodía,
Ellás, Ellás ke ti tha gini, páli fíle mu m’ emás.
Gia séna
|
