Με καταδίκασες, μονάχος μου να ζω,
φαρμάκι έριξες, στα χείλη μου, πικρό,
μα, εγώ δεν έπαψα ποτέ να σ’ αγαπώ,
μα, εγώ δεν έπαψα ποτέ να σ’ αγαπώ.
Πολύ, με πότισες, καημό, τόσο πολύ που δεν βαστώ,
αν δε γυρίσεις, θα χαθώ, θα τρελαθώ,
κοντά σου νιώθω τη ζωή, βρίσκω γαλήνη στην ψυχή
κι όταν μου λείπεις μια στιγμή, πονώ πολύ.
Με περιφρόνησες εμένα, τον φτωχό
και μ’ έχεις κάνει πια ερείπιο σωστό,
μα, εγώ δεν έπαψα ποτέ να σ’ αγαπώ,
μα, εγώ δεν έπαψα ποτέ να σ’ αγαπώ.
Πολύ, με πότισες, καημό, τόσο πολύ που δεν βαστώ,
αν δε γυρίσεις, θα χαθώ, θα τρελαθώ,
κοντά σου νιώθω τη ζωή, βρίσκω γαλήνη στην ψυχή
κι όταν μου λείπεις μια στιγμή, πονώ πολύ.
|
Me katadíkases, monáchos mu na zo,
farmáki érikses, sta chili mu, pikró,
ma, egó den épapsa poté na s’ agapó,
ma, egó den épapsa poté na s’ agapó.
Polí, me pótises, kaimó, tóso polí pu den vastó,
an de girísis, tha chathó, tha trelathó,
kontá su niótho ti zoí, vrísko galíni stin psichí
ki ótan mu lipis mia stigmí, ponó polí.
Me perifrónises eména, ton ftochó
ke m’ échis káni pia eripio sostó,
ma, egó den épapsa poté na s’ agapó,
ma, egó den épapsa poté na s’ agapó.
Polí, me pótises, kaimó, tóso polí pu den vastó,
an de girísis, tha chathó, tha trelathó,
kontá su niótho ti zoí, vrísko galíni stin psichí
ki ótan mu lipis mia stigmí, ponó polí.
|