Γλυκοχαράζει ο αυγερινός κι εγώ ‘μαι ακόμα ζωντανός
το πονεμένο μου κορμί βαρύ στοιχειό το δέρνει
τις νύχτες τώρα ξεψυχω κι ο χάρος δε με παίρνει
γλυκοχαράζει ο αυγερινός κι εγώ `μαι ακόμα ζωντανός
Έρημος ξένος και φτωχός χαροπαλεύω μοναχός
κι μια ψυχή που μ’ έφερε σ’ αυτή τη μαύρη θέση
ποτέ δεν ήρθε να με δει και να με συμπονέσει
γλυκοχαράζει ο αυγερινός κι εγώ `μαι ακόμα ζωντανός
Σκάφτε το μνήμα μου βαθύ δε θέλω δάκρυ να χυθεί
κι ο θάνατος που λαχταρώ αν δείτε πως θ’ αργήσει
να `ρθεί η γυναίκα π’ αγαπώ τα μάτια να μου κλείσει
γλυκοχαράζει ο αυγερινός κι εγώ `μαι ακόμα ζωντανός
|
Glikocharázi o avgerinós ki egó ‘me akóma zontanós
to poneméno mu kormí varí stichió to dérni
tis níchtes tóra ksepsicho ki o cháros de me perni
glikocharázi o avgerinós ki egó `me akóma zontanós
Έrimos ksénos ke ftochós charopalevo monachós
ki mia psichí pu m’ éfere s’ aftí ti mavri thési
poté den írthe na me di ke na me sibonési
glikocharázi o avgerinós ki egó `me akóma zontanós
Skáfte to mníma mu vathí de thélo dákri na chithi
ki o thánatos pu lachtaró an dite pos th’ argísi
na `rthi i gineka p’ agapó ta mátia na mu klisi
glikocharázi o avgerinós ki egó `me akóma zontanós
|