Είναι μια γκρίζα μελαγχολική ημέρα
κι έχω τα μάτια κλειδωμένα σκοτεινά
πέφτει ψιλόβροχο και έξω μου και μέσα μου
και νιώθω μόνος κι αδειανός και με πονά
Είναι μια γκρίζα μελαγχολική ημέρα
κι έχει την πίκρα του δικού σου του φιλιού
του τελευταίου σου φιλιού
που ήταν σαν σφαίρα
όταν κατάλαβα πως είσαι πια αλλού
Η μοναξιά των γενεθλίων με τρελαίνει
δεν θέλω άνθρωπο να ακούσω και να δω
είναι σαν γέλιο που το σπρώχνεις μα δε βγαίνει
σαν ένα ψεύτικο κι αστείο σ’ αγαπώ
είναι σαν γέλιο που το σπρώχνεις μα δε βγαίνει
σαν ένα ψεύτικο κι αστείο σ’ αγαπώ
Όταν θα βλέπεις τις σταγόνες να κυλάνε
ακόμα κι όταν σταματήσει η βροχή
θα ‘ναι τα δάκρυα του άνδρα που αγαπάνε
και το ουράνιο το τόξο που θα βγει
Η μοναξιά των γενεθλίων με τρελαίνει
δεν θέλω άνθρωπο να ακούσω και να δω
είναι σαν γέλιο που το σπρώχνεις μα δε βγαίνει
σαν ένα ψεύτικο κι αστείο σ’ αγαπώ
είναι σαν γέλιο που το σπρώχνεις μα δε βγαίνει
σαν ένα ψεύτικο κι αστείο σ’ αγαπώ
Είναι μια γκρίζα μελαγχολική ημέρα
που θέλω τόσο να σε δω
μα δεν μπορώ.
|
Ine mia gkríza melagcholikí iméra
ki écho ta mátia klidoména skotiná
péfti psilóvrocho ke ékso mu ke mésa mu
ke niótho mónos ki adianós ke me poná
Ine mia gkríza melagcholikí iméra
ki échi tin píkra tu diku su tu filiu
tu telefteu su filiu
pu ítan san sfera
ótan katálava pos ise pia allu
I monaksiá ton genethlíon me treleni
den thélo ánthropo na akuso ke na do
ine san gélio pu to spróchnis ma de vgeni
san éna pseftiko ki astio s’ agapó
ine san gélio pu to spróchnis ma de vgeni
san éna pseftiko ki astio s’ agapó
Όtan tha vlépis tis stagónes na kiláne
akóma ki ótan stamatísi i vrochí
tha ‘ne ta dákria tu ándra pu agapáne
ke to uránio to tókso pu tha vgi
I monaksiá ton genethlíon me treleni
den thélo ánthropo na akuso ke na do
ine san gélio pu to spróchnis ma de vgeni
san éna pseftiko ki astio s’ agapó
ine san gélio pu to spróchnis ma de vgeni
san éna pseftiko ki astio s’ agapó
Ine mia gkríza melagcholikí iméra
pu thélo tóso na se do
ma den boró.
|