Η μέρα ξύπνησε στις έξι
κι εσύ στο πόδι πριν να φέξει
κοιτάζεις μέσα στον καθρέφτη
στη χύτρα τ’ όνειρο σου πέφτει.
Σε λίγο θα ξυπνήσουν όλοι
σου μοιάζει λίγο τούτη η πόλη
θα πάνε τα παιδιά σχολείο
κι εσύ όπως πάντα στο γραφείο.
Ποια λευτεριά ονειρεύτηκες κι εσύ
ποια λευτεριά ποιο δίκιο
και μέσα στ’ άλλα έχεις φορτωθεί
της μοναξιάς σου το ενοίκιο.
Ο κόσμος γρήγορα που αλλάζει
στο δρόμο κάποιος σε πειράζει
μπροστά στο τζάμι της βιτρίνας
ξεχνάς το έπος της κουζίνας.
Να πλύνεις τη ζωή μας όλη
ποια να ‘ναι άραγε η σκόνη
προτού σαν τον πλασιέ ο χάρος
χτυπήσει μ’ όλο του το θάρρος.
|
I méra ksípnise stis éksi
ki esí sto pódi prin na féksi
kitázis mésa ston kathréfti
sti chítra t’ óniro su péfti.
Se lígo tha ksipnísun óli
su miázi lígo tuti i póli
tha páne ta pediá scholio
ki esí ópos pánta sto grafio.
Pia lefteriá onireftikes ki esí
pia lefteriá pio díkio
ke mésa st’ álla échis fortothi
tis monaksiás su to enikio.
O kósmos grígora pu allázi
sto drómo kápios se pirázi
brostá sto tzámi tis vitrínas
ksechnás to épos tis kuzínas.
Na plínis ti zoí mas óli
pia na ‘ne árage i skóni
protu san ton plasié o cháros
chtipísi m’ ólo tu to thárros.
|