Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό
τα ελάφια όταν σκύβουν για νερό
μα εμένα που ‘μαι δέντρο μες τη γη
με ξεριζώνει κάθε χαραυγή
Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους
Σαν φονιάς τη μαύρη νύχτα ξαγρυπνώ
πίνω δάκρυ πίνω πρόστυχο καπνό
με μαχαίρια στην καρδιά μου δεν μπορώ
να τραγουδήσω και να καρτερώ
Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους
|
Ta puliá ta vríski o cháros sto fteró
ta eláfia ótan skívun gia neró
ma eména pu ‘me déntro mes ti gi
me kserizóni káthe charavgí
Ήlie mu se parakaló
pes tus charokaménus
na klen stis píkras to gialó
gia mas tus prodoménus
San foniás ti mavri níchta ksagripnó
píno dákri píno prósticho kapnó
me macheria stin kardiá mu den boró
na tragudíso ke na karteró
Ήlie mu se parakaló
pes tus charokaménus
na klen stis píkras to gialó
gia mas tus prodoménus
|