Όλη η φύση κοιμάται ναρκώνει το κρύο
κι εγώ φεύγω λαλώντας το στερνό μου αντίο
και τη μάνα φιλώντας την κοιτάζω να κλαίει
μάνα, μην κλαις της λέω μάνα, μην κλαις και κλαίω
Κι όλο πάω και τρέχω και το δάκρυ της σβήνει
για μια μόνο στιγμούλα και μιαν άλλη μανούλα
της Ελλάδας μας έχω που όλο κλαίει κι εκείνη
Στου βουνού τη ραχούλα σ’ ανθοστόλιστα πλάγια
τη γλυκιά μου μανούλα ψάχνω να βρω την άγια
θ’ ανεβαίνω ραχούλες χιονισμένες κορφές
ώσπου να βρω ηρώων γη κι ηρώων μορφές
|
Όli i físi kimáte narkóni to krío
ki egó fevgo lalóntas to sternó mu antío
ke ti mána filóntas tin kitázo na klei
mána, min kles tis léo mána, min kles ke kleo
Ki ólo páo ke trécho ke to dákri tis svíni
gia mia móno stigmula ke mian álli manula
tis Elládas mas écho pu ólo klei ki ekini
Stu vunu ti rachula s’ anthostólista plágia
ti glikiá mu manula psáchno na vro tin ágia
th’ aneveno rachules chionisménes korfés
óspu na vro iróon gi ki iróon morfés
|