Ήτανε Απρίλης μήνας τα λουλούδια ανθίζανε
και στα πάρκα της Αθήνας τα παιδιά σφυρίζανε
Κι εγώ τότε σε πρωτόδα που ανθίζανε τα ρόδα
κι είχες πρόσωπο με χάρη περισσή
και το πιο όμορφο λουλούδι ‘σουν εσύ
Ποιο χέρι σ’ έχει κόψει λουλούδι τρυφερό
σε ποια αγκαλιά να γείρω αγάπη πού να βρω
εγώ στους κήπους τώρα σεργιάνι δε θα βγω
το δάκρυ μου ποτάμι να πέσω να πνιγώ
Κι όταν με βρει ο χειμώνας ορφανό σε μια γωνιά
το κορμί μου θα παγώσει ο βοριάς κι η παγωνιά
Κι η καρδιά μου ορφανεμένη πεταλούδα πληγωμένη
που αγάπησε για πρώτη της φορά
κι είναι τώρα με σπασμένα τα φτερά
Ποιο χέρι σ’ έχει κόψει λουλούδι τρυφερό
σε ποια αγκαλιά να γείρω αγάπη που να βρω
εγώ στους κήπους τώρα σεργιάνι δε θα βγω
το δάκρυ μου ποτάμι να πέσω να πνιγώ
|
Ήtane Aprílis mínas ta luludia anthízane
ke sta párka tis Athínas ta pediá sfirízane
Ki egó tóte se protóda pu anthízane ta róda
ki iches prósopo me chári perissí
ke to pio ómorfo luludi ‘sun esí
Pio chéri s’ échi kópsi luludi triferó
se pia agkaliá na giro agápi pu na vro
egó stus kípus tóra sergiáni de tha vgo
to dákri mu potámi na péso na pnigó
Ki ótan me vri o chimónas orfanó se mia goniá
to kormí mu tha pagósi o voriás ki i pagoniá
Ki i kardiá mu orfaneméni petaluda pligoméni
pu agápise gia próti tis forá
ki ine tóra me spasména ta fterá
Pio chéri s’ échi kópsi luludi triferó
se pia agkaliá na giro agápi pu na vro
egó stus kípus tóra sergiáni de tha vgo
to dákri mu potámi na péso na pnigó
|