Ο ένας τον άλλον απ’ το χέρι κρατώντας
της ζωής το μεγάλο μονοπάτι κοιτά
ως του κόσμου την άκρη ποτισμένο απ’ το δάκρυ
αυτών που έχουν περάσει μπροστά
Κι αν αδερφέ μου πιο πολύ θα κλάψουμε τι ωφελεί
εγώ για σένα εσύ για μένα
γι’ αυτούς που φύγαν πιο μπροστά
γι’ αυτούς που μείναν με σβηστά
τα όνειρά τους τα χαμένα
Αδέρφια και φίλοι στο μεγάλο το δρόμο
ο καθένας οφείλει πάντα να προχωρεί
κι απ’ το δάκρυ ακόμα που κυλάει στο χώμα
κάποια ελπίδα ν’ ανθίσει μπορεί
Κι αν αδερφέ μου πιο πολύ θα κλάψουμε τι ωφελεί
εγώ για σένα εσύ για μένα
γι’ αυτούς που φύγαν πιο μπροστά
γι’ αυτούς που μείναν με σβηστά
τα όνειρά τους τα χαμένα
|
O énas ton állon ap’ to chéri kratóntas
tis zoís to megálo monopáti kitá
os tu kósmu tin ákri potisméno ap’ to dákri
aftón pu échun perási brostá
Ki an aderfé mu pio polí tha klápsume ti ofeli
egó gia séna esí gia ména
gi’ aftus pu fígan pio brostá
gi’ aftus pu minan me svistá
ta ónirá tus ta chaména
Adérfia ke fíli sto megálo to drómo
o kathénas ofili pánta na prochori
ki ap’ to dákri akóma pu kilái sto chóma
kápia elpída n’ anthísi bori
Ki an aderfé mu pio polí tha klápsume ti ofeli
egó gia séna esí gia ména
gi’ aftus pu fígan pio brostá
gi’ aftus pu minan me svistá
ta ónirá tus ta chaména
|