Στάθηκες στην πόρτα και με κοίταξες
μ’ ένα βλέμμα τόσο παγερό
Πάω για καφέ, είπες μα δε ρώτησες
αν θα’θελα να ’ρχόμουνα κι εγώ
Έβλεπα το τέλος που πλησίαζε
άλλαξες απότομα πολύ
άρχισε το πλοίο μας και βούλιαζε
χάθηκε απ’ την πόρτα το κλειδί
Κι έμεινα μόνος μου, εγώ κι ο πόνος μου
μέσα στο σπίτι από τη λύπη θα πνιγώ
κι έμεινα μόνος μου, εγώ κι ο πόνος μου
άδεια κρεβάτια, κλείνω τα μάτια για να σε δω
Μάζεψα τα ρούχα απ’ την ντουλάπα μας
βρήκα κι όσα μου ’δωσες εσύ
γύρω σκορπισμένα τα κομμάτια μας
τ’ όνειρό μας ζει πια στη σιωπή
|
Státhikes stin pórta ke me kitakses
m’ éna vlémma tóso pageró
Páo gia kafé, ipes ma de rótises
an tha’thela na ’rchómuna ki egó
Έvlepa to télos pu plisíaze
állakses apótoma polí
árchise to plio mas ke vuliaze
cháthike ap’ tin pórta to klidí
Ki émina mónos mu, egó ki o pónos mu
mésa sto spíti apó ti lípi tha pnigó
ki émina mónos mu, egó ki o pónos mu
ádia krevátia, klino ta mátia gia na se do
Mázepsa ta rucha ap’ tin ntulápa mas
vríka ki ósa mu ’doses esí
giro skorpisména ta kommátia mas
t’ óniró mas zi pia sti siopí
|