Κοίτα μικραίνω παντού χωράω
δε σου ανήκω, δε σου χρωστάω.
Κοίτα με σβήνω με ευκολία
στον μαύρο τοίχο, σαν κιμωλία.
Κοίτα με χάνομαι, χάνομαι ξανά
στα πιο κρυφά μου μυστικά σπάω στα δύο
Κοίτα με χάνομαι, χάνομαι ξανά
και δεν αισθάνομαι ζέστη ή κρύο
Κοίτα γλιστράω μακριά απ’ όλους
σαν το νεράκι στους υπονόμους
Κοίτα αλλάζω, αλλάζω χρώμα
γίνομαι αέρας, φωτιά και χώμα.
Κοίτα με χάνομαι, χάνομαι ξανά
στα πιο κρυφά μου μυστικά σπάω στα δύο
Κοίτα με χάνομαι, χάνομαι ξανά
και δεν αισθάνομαι ζέστη ή κρύο
Κοίτα πως πέφτω και την γλιτώνω
έγινα πέτρα, δε νιώθω πόνο.
Κοίτα ανεβαίνω έγινα αστέρι
που τ’ όνομά του κανείς δεν ξέρει.
Κοίτα με χάνομαι, χάνομαι ξανά
στα πιο κρυφά μου μυστικά σπάω στα δύο
Κοίτα με χάνομαι, χάνομαι ξανά
και δεν αισθάνομαι ζέστη ή κρύο.
|
Kita mikreno pantu choráo
de su aníko, de su chrostáo.
Kita me svíno me efkolía
ston mavro ticho, san kimolía.
Kita me chánome, chánome ksaná
sta pio krifá mu mistiká spáo sta dío
Kita me chánome, chánome ksaná
ke den esthánome zésti í krío
Kita glistráo makriá ap’ ólus
san to neráki stus iponómus
Kita allázo, allázo chróma
ginome aéras, fotiá ke chóma.
Kita me chánome, chánome ksaná
sta pio krifá mu mistiká spáo sta dío
Kita me chánome, chánome ksaná
ke den esthánome zésti í krío
Kita pos péfto ke tin glitóno
égina pétra, de niótho póno.
Kita aneveno égina astéri
pu t’ ónomá tu kanis den kséri.
Kita me chánome, chánome ksaná
sta pio krifá mu mistiká spáo sta dío
Kita me chánome, chánome ksaná
ke den esthánome zésti í krío.
|