Ξέρω κάποιο στενό που δεν βλέπει ουρανό
που δεν βλέπει τις νύχτες τ’ αστέρια
ξέρω κάποιο στενό σκοτεινό, μακρινό
που το ξέχασαν τα καλοκαίρια.
Κι όμως του σπιτιού σου ο δρόμος
ο στενός κι ο σκοτεινός
έχει των ματιών σου τ’ άστρα
που δεν τα `χει ο ουρανός.
Ξέρω κάποιο στενό που δεν βλέπει ουρανό
που δεν έχει φωνές στα μπαλκόνια
ξέρω κάποιο στενό σκοτεινό, μακρινό
που το ξέχασαν τα χελιδόνια.
Απ’ της άνοιξης τη ζήλια
δεν ανθίζουν τα κλωνιά
μα έχει τα δικά σου χείλια
για μπουμπούκια η γειτονιά.
|
Kséro kápio stenó pu den vlépi uranó
pu den vlépi tis níchtes t’ astéria
kséro kápio stenó skotinó, makrinó
pu to kséchasan ta kalokeria.
Ki ómos tu spitiu su o drómos
o stenós ki o skotinós
échi ton matión su t’ ástra
pu den ta `chi o uranós.
Kséro kápio stenó pu den vlépi uranó
pu den échi fonés sta balkónia
kséro kápio stenó skotinó, makrinó
pu to kséchasan ta chelidónia.
Ap’ tis ániksis ti zília
den anthízun ta kloniá
ma échi ta diká su chilia
gia bubukia i gitoniá.
|