Εσύ μονάχη,
σαν τσακισμένο στάχυ
στα μπαρ, στα καφενεία
βλαστημάς την κοινωνία
Εγώ μονάχος,
σαν ραγισμένος βράχος
το βράδυ αυτό το γκρίζο
την ψυχή μου δεν ορίζω
Εσύ σταγόνα
στα δόντια του κυκλώνα
ζητάς αραξοβόλι
στη χαμένη τούτη πόλη
Εγώ σημαία
σε μαύρη προκυμαία
το πέλαγο αντικρίζω
σε φωνάζω και δακρύζω
Κυρά του κόσμου
το χέρι δώσ’ μου
να περπατήσουμε μαζί στην ερημιά
Κυρά του κόσμου
γίνε το φως μου
μέσα στη λάσπη, μέσα στη βρομιά
|
Esí monáchi,
san tsakisméno stáchi
sta bar, sta kafenia
vlastimás tin kinonía
Egó monáchos,
san ragisménos vráchos
to vrádi aftó to gkrízo
tin psichí mu den orízo
Esí stagóna
sta dóntia tu kiklóna
zitás araksovóli
sti chaméni tuti póli
Egó simea
se mavri prokimea
to pélago antikrízo
se fonázo ke dakrízo
Kirá tu kósmu
to chéri dós’ mu
na perpatísume mazí stin erimiá
Kirá tu kósmu
gine to fos mu
mésa sti láspi, mésa sti vromiá
|