Άιντε κόσμε, κάνε πέρα,
ξέχασέ με να σ’ αφήσω
στην πιο γκρίζα μου ημέρα,
ήλιο για να ζωγραφίσω.
Στης καρδιάς τα μελτεμάκια
ξεκινάνε τα δελφίνια,
σαν πλεούμενα μεράκια,
ποιος τη σώνει την Αθήνα.
Κυριακάτικό μου δάκρυ
θέλω απ’ όλα να γλιτώσω,
έλα αγάπη, βρες την άκρη
τον καημό μου να λυτρώσω.
Άντε νύχτα, κάνε κάτι,
πέταξέ με να σε πιάσω,
τσάμπα σου `κλεισα το μάτι,
ρέστα εσύ κι η αγάπη πάσο.
Και στου φεγγαριού το δίσκο
ρίχνουν κέρματα οι διαβάτες,
δε μου βγαίνει ούτ’ ένα ρίσκο,
κλείνουν σύνορα και στράτες.
Κυριακάτικό μου δάκρυ
θέλω απ’ όλα να γλιτώσω,
έλα αγάπη, βρες την άκρη
τον καημό μου να λυτρώσω.
|
Άinte kósme, káne péra,
kséchasé me na s’ afíso
stin pio gkríza mu iméra,
ílio gia na zografíso.
Stis kardiás ta meltemákia
ksekináne ta delfínia,
san pleumena merákia,
pios ti sóni tin Athína.
Kiriakátikó mu dákri
thélo ap’ óla na glitóso,
éla agápi, vres tin ákri
ton kaimó mu na litróso.
Άnte níchta, káne káti,
pétaksé me na se piáso,
tsába su `klisa to máti,
résta esí ki i agápi páso.
Ke stu fengariu to dísko
ríchnun kérmata i diavátes,
de mu vgeni ut’ éna rísko,
klinun sínora ke strátes.
Kiriakátikó mu dákri
thélo ap’ óla na glitóso,
éla agápi, vres tin ákri
ton kaimó mu na litróso.
|