Δεν έχω πόρτα ν’ ακουμπήσω
φίλους κι εχθρούς να χαιρετώ
ποιος μοναχός γυρίζει πίσω
στην ζωής τον πυρετό
Είχε πνιγεί το καλοκαίρι
στου ήλιου τον κατακλυσμό
τότε που μ’ άπλωνες το χέρι
να σ’ αγγίξω το σφυγμό
Ποιος κυβερνά τα περασμένα
ποιος οδηγεί τα τωρινά
όλα βουλιάξανε για μένα
μα η καρδιά μου δεν ξεχνά
Έπαιρνε ο έρωτας το σώμα
στου παραδείσου τη φωτιά
κι εμείς δυο σφάγια στο χώμα
σφάζαμε τα γηρατειά
Λάουρα, Λάουρα πρώτο μου τραγούδι
σ’ έφτασα, μ’ έφτασες ως τον ουρανό
Λάουρα, Λάουρα πούπουλο και χνούδι
θα `μουνα, θα `σουνα είκοσι χρονώ
|
Den écho pórta n’ akubíso
fílus ki echthrus na cheretó
pios monachós girízi píso
stin zoís ton piretó
Iche pnigi to kalokeri
stu íliu ton kataklismó
tóte pu m’ áplones to chéri
na s’ angikso to sfigmó
Pios kiverná ta perasména
pios odigi ta toriná
óla vuliáksane gia ména
ma i kardiá mu den ksechná
Έperne o érotas to sóma
stu paradisu ti fotiá
ki emis dio sfágia sto chóma
sfázame ta giratiá
Láura, Láura próto mu tragudi
s’ éftasa, m’ éftases os ton uranó
Láura, Láura pupulo ke chnudi
tha `muna, tha `suna ikosi chronó
|