Δάκρυα φυγής κι ένα όνειρο ζωής
είναι οι μοναδικές μου αποσκευές
κι άδειες προσβολές
που δε θα άντεχε ποτέ κανείς
Ματώνει ο νους μου κλαίω
που λες για όλα φταίω
Λυπάμαι που χωρίζουμε, λυπάμαι, λυπάμαι
ο ψεύτης ο εγωισμός
φοβάμαι, δε σου τ’ ομολογεί, φοβάμαι
πως είμαι στη ζωή σου νόμος και θεσμός
Λύγισες ξανά και για άλλη μια φορά
οι υποσχέσεις σου γυμνά φαντάσματα
που όλο με κοιτούν
και γελούν ειρωνικά γιατί
της μοναξιάς ο πόνος
δεν είναι τώρα μόνος
|
Dákria figís ki éna óniro zoís
ine i monadikés mu aposkevés
ki ádies prosvolés
pu de tha ánteche poté kanis
Matóni o nus mu kleo
pu les gia óla fteo
Lipáme pu chorízume, lipáme, lipáme
o pseftis o egismós
fováme, de su t’ omologi, fováme
pos ime sti zoí su nómos ke thesmós
Lígises ksaná ke gia álli mia forá
i iposchésis su gimná fantásmata
pu ólo me kitun
ke gelun ironiká giatí
tis monaksiás o pónos
den ine tóra mónos
|