|
Τον τελευταίο τον καιρό
κάτι συμβαίνει σοβαρό,
μια παντρεμένη αγαπώ
μα ντρέπομαι να της το πω.
Μα το σταυρό που κάνουμε,
την αγαπώ που χάνομαι.
Την αγαπώ που χάνομαι,
μα το σταυρό που κάνουμε.
Απ’ το στενό της σαν περνώ
το παραθύρι της κοιτώ,
κρυφά απ’ τον άντρα της, ζητώ
δύο λογάκια να της πω.
Μα το σταυρό που κάνουμε,
την αγαπώ που χάνομαι.
Την αγαπώ που χάνομαι,
μα το σταυρό που κάνουμε.
Φοβάμαι μήπως και με δουν
και οι γειτόνοι του το πουν,
μα εγώ διψώ για ένα φιλί
και κρυφολιώνω σαν κερί.
Μα το σταυρό που κάνουμε,
την αγαπώ που χάνομαι.
Την αγαπώ που χάνομαι,
μα το σταυρό που κάνουμε.
Μα το σταυρό που κάνουμε,
την αγαπώ που χάνομαι.
Την αγαπώ που χάνομαι,
μα το σταυρό που κάνουμε.
|
Ton telefteo ton keró
káti simveni sovaró,
mia pantreméni agapó
ma ntrépome na tis to po.
Ma to stavró pu kánume,
tin agapó pu chánome.
Tin agapó pu chánome,
ma to stavró pu kánume.
Ap’ to stenó tis san pernó
to parathíri tis kitó,
krifá ap’ ton ántra tis, zitó
dío logákia na tis po.
Ma to stavró pu kánume,
tin agapó pu chánome.
Tin agapó pu chánome,
ma to stavró pu kánume.
Fováme mípos ke me dun
ke i gitóni tu to pun,
ma egó dipsó gia éna filí
ke krifolióno san kerí.
Ma to stavró pu kánume,
tin agapó pu chánome.
Tin agapó pu chánome,
ma to stavró pu kánume.
Ma to stavró pu kánume,
tin agapó pu chánome.
Tin agapó pu chánome,
ma to stavró pu kánume.
|
