Σ’ ένα σταθμό αμίλητοι κι οι δυο
κοιτάμε το ρολόι
και όταν πια ζυγώνει η οκτώ
το δάκρυ μου κρατώ και τέλος σε ρωτώ
Με ποιον θα πας με ποιον θα μ’ αρνηθείς
δεν σκέφτηκες ακόμα
κοντά σ’ αυτόν με μένανε θα ζεις
και τότε θα με θυμηθείς
Σ’ ένα σταθμό απόμεινα εγώ
και βρέχει μοιρολόι
και μακριά που χάθηκες κοιτώ
και κλαίω και ρωτώ
πως το ’κανες αυτό
Με ποιον θα πας με ποιον θα μ’ αρνηθείς
δεν σκέφτηκες ακόμα
κοντά σ’ αυτόν με μένανε θα ζεις
και τότε θα με θυμηθείς
|
S’ éna stathmó amíliti ki i dio
kitáme to rolói
ke ótan pia zigóni i októ
to dákri mu krató ke télos se rotó
Me pion tha pas me pion tha m’ arnithis
den skéftikes akóma
kontá s’ aftón me ménane tha zis
ke tóte tha me thimithis
S’ éna stathmó apómina egó
ke vréchi mirolói
ke makriá pu cháthikes kitó
ke kleo ke rotó
pos to ’kanes aftó
Me pion tha pas me pion tha m’ arnithis
den skéftikes akóma
kontá s’ aftón me ménane tha zis
ke tóte tha me thimithis
|