|
Μην ανάβεις το φως,
εγώ φεύγω διαρκώς,
δε στεριώνω.
Έχω τόση φυγή
που αν μου δώσουν τη γη,
θα τους πω να μ’ αφήσουνε μόνο.
Πες μου
πώς τελειώνει μι’ αγάπη
δίχως πίκρα και δάκρυ,
για βρες μου.
Ποιος το δίκιο του χάνει
σ’ ένα σφάλμα που κάνει,
για πες μου.
Μην ανάβεις το φως,
είν’ ο κόσμος σκληρός,
δεν ταιριάζω.
Στον καθρέφτη μου μπρος
ώρες μένω βουβός
κι όλο αλλάζω μορφή να μη μοιάζω.
Πες μου
πως τελειώνει μι’ αγάπη
δίχως πίκρα και δάκρυ,
για βρες μου.
Ποιος το δίκιο του χάνει
σ’ ένα σφάλμα που κάνει,
για πες μου.
|
Min anávis to fos,
egó fevgo diarkós,
de sterióno.
Έcho tósi figí
pu an mu dósun ti gi,
tha tus po na m’ afísune móno.
Pes mu
pós telióni mi’ agápi
díchos píkra ke dákri,
gia vres mu.
Pios to díkio tu cháni
s’ éna sfálma pu káni,
gia pes mu.
Min anávis to fos,
in’ o kósmos sklirós,
den teriázo.
Ston kathréfti mu bros
óres méno vuvós
ki ólo allázo morfí na mi miázo.
Pes mu
pos telióni mi’ agápi
díchos píkra ke dákri,
gia vres mu.
Pios to díkio tu cháni
s’ éna sfálma pu káni,
gia pes mu.
|
