Μαραμένα μες στο βάζο τα λουλούδια
λυπημένα σ’ ένα κάδρο αγγελούδια.
Δίπλα η βρύση με ρυθμό στάζει φριχτό
τρίζει η πόρτα κι είν’ το σπίτι ανοιχτό.
Μια γυναίκα φεύγει, μια σωστή κυρία
τα βήματά της σβήνουν μια θλιβερή ιστορία.
Κάνει κρύο κι η βροχή πάγωσε στη στέγη
μια γυναίκα φεύγει, μια γυναίκα φεύγει.
Στο τραπέζι ένα γράμμα πεταμένο
το ρολόι στις οχτώ σταματημένο.
Φεύγει ο χρόνος και το χτες είναι νεκρό
κλείνει η μοίρα το ρομάντζο το πικρό.
|
Maraména mes sto vázo ta luludia
lipiména s’ éna kádro angeludia.
Dípla i vrísi me rithmó stázi frichtó
trízi i pórta ki in’ to spíti anichtó.
Mia gineka fevgi, mia sostí kiría
ta vímatá tis svínun mia thliverí istoría.
Káni krío ki i vrochí págose sti stégi
mia gineka fevgi, mia gineka fevgi.
Sto trapézi éna grámma petaméno
to rolói stis ochtó stamatiméno.
Fevgi o chrónos ke to chtes ine nekró
klini i mira to romántzo to pikró.
|