|
Χθες το βράδυ έφυγε ένα τραίνο
έμοιαζε σαν να `ταν στοιχειωμένο
δίχως φώτα κι οδηγό
Ήταν μέσα φίλοι εχθροί και ξένοι
άνθρωποι τρελοί κι απελπισμένοι
και μαζί μ’ αυτούς ήμουν κι εγώ
Και μαζί μ’ αυτούς κι εγώ
Δε με νοιάζει πού πηγαίνω
δίχως θέση κι αριθμό
μια ζωή στο ίδιο τραίνο
που το λένε πεπρωμένο
ψάχνω τον επόμενο σταθμό
Χθες το βράδυ έφυγε ένα τραίνο
και το σφύριγμά του λυπημένο
ακουγόταν στη σιωπή
έτρεχαν τα σκοτεινά βαγόνια
Κι έβλεπα τα πιο όμορφά μου χρόνια
να περνούν σαν αστραπή
Να περνούν σαν αστραπή
Δε με νοιάζει πού πηγαίνω
δίχως θέση κι αριθμό
μια ζωή στο ίδιο τραίνο
που το λένε πεπρωμένο
ψάχνω τον επόμενο σταθμό
Δε με νοιάζει πού πηγαίνω
δίχως θέση κι αριθμό
μια ζωή στο ίδιο τραίνο
την αγάπη περιμένω
να `ρθει στον επόμενο σταθμό
|
Chthes to vrádi éfige éna treno
émiaze san na `tan stichioméno
díchos fóta ki odigó
Ήtan mésa fíli echthri ke kséni
ánthropi treli ki apelpisméni
ke mazí m’ aftus ímun ki egó
Ke mazí m’ aftus ki egó
De me niázi pu pigeno
díchos thési ki arithmó
mia zoí sto ídio treno
pu to léne peproméno
psáchno ton epómeno stathmó
Chthes to vrádi éfige éna treno
ke to sfírigmá tu lipiméno
akugótan sti siopí
étrechan ta skotiná vagónia
Ki évlepa ta pio ómorfá mu chrónia
na pernun san astrapí
Na pernun san astrapí
De me niázi pu pigeno
díchos thési ki arithmó
mia zoí sto ídio treno
pu to léne peproméno
psáchno ton epómeno stathmó
De me niázi pu pigeno
díchos thési ki arithmó
mia zoí sto ídio treno
tin agápi periméno
na `rthi ston epómeno stathmó
|
