Πως τα σκοτώσαν τα πουλιά που σμίγαν στον αγέρα
μια θάλασσα μας χώρισε μια θάλασσα πλατιά
τα χέρια ξένα και νεκρά τα μάτια ερημωμένα
μια τουφεκιά στον άνεμο και πέφτουν τα φτερά
Ανασηκώνω την καρδιά κι ο κίνδυνος βαραίνει
και τις φωνές που σώπασαν ν’ ακούσω δεν μπορώ
αμοίραστο είναι το ψωμί κι η αγάπη μου διαβαίνει
αμίλητη αφίλητη χαμένη από καιρό
Να σταματήσω τον καιρό να τον γυρίσω πίσω
να μη νυχτώνει ο ουρανός και φεύγουν τα πουλιά
πριν γείρει ο ήλιος στα βουνά και σβήσει το φεγγάρι
ν’ ανθίσει πάλι η αγάπη μας σαν τότε μια φορά
Ανασηκώνω την καρδιά κι ο κίνδυνος βαραίνει
και τις φωνές που σώπασαν ν’ ακούσω δεν μπορώ
αμοίραστο είναι το ψωμί κι η αγάπη μου διαβαίνει
αμίλητη αφίλητη χαμένη από καιρό
|
Pos ta skotósan ta puliá pu smígan ston agéra
mia thálassa mas chórise mia thálassa platiá
ta chéria kséna ke nekrá ta mátia erimoména
mia tufekiá ston ánemo ke péftun ta fterá
Anasikóno tin kardiá ki o kíndinos vareni
ke tis fonés pu sópasan n’ akuso den boró
amirasto ine to psomí ki i agápi mu diaveni
amíliti afíliti chaméni apó keró
Na stamatíso ton keró na ton giríso píso
na mi nichtóni o uranós ke fevgun ta puliá
prin giri o ílios sta vuná ke svísi to fengári
n’ anthísi páli i agápi mas san tóte mia forá
Anasikóno tin kardiá ki o kíndinos vareni
ke tis fonés pu sópasan n’ akuso den boró
amirasto ine to psomí ki i agápi mu diaveni
amíliti afíliti chaméni apó keró
|