Καμιά φορά με πιάνει νοσταλγία,
να ‘ναι αργία, να ‘ναι Κυριακή.
Κι όσοι πάγου είχαμε ψυγεία,
καταλήξαμε εκεί.
Τι τα θες, μας μάγεψε η βανίλια,
άσε η γρίλια, του έρωτα γυρτή.
ποιας οργής πατήσαμε σταφύλια
και γλιστρήσαμε ασορτί.
Έλα, πάμε Θάσο,
τρέλα, αν σε χάσω…
Τόσα χρόνια πώς να τα ξεχάσω,
να τ’ αλλάξω με τι;
Έλα, πάμε Θράκη,
τρέλα και σαράκι,
τόσα χρόνια φύσαγε αεράκι,
τώρα άλλοι αετοί.
Θυμάμαι βόλτες στη Θεσσαλονίκη,
καλοκαίρια στη Χαλκιδική,
κι είχαμε όλοι άσσο στο μανίκι,
μια καρδιά παιδική.
Καμιά φορά με πιάνει νοσταλγία,
λες μαγεία κι είχαν τα παλιά,
κι όπως λέμε, πρώτα η υγεία,
μα κι η μνήμη δουλειά.
|
Kamiá forá me piáni nostalgia,
na ‘ne argia, na ‘ne Kiriakí.
Ki ósi págu ichame psigia,
katalíksame eki.
Ti ta thes, mas mágepse i vanília,
áse i grília, tu érota girtí.
pias orgís patísame stafília
ke glistrísame asortí.
Έla, páme Tháso,
tréla, an se cháso…
Tósa chrónia pós na ta ksecháso,
na t’ allákso me ti;
Έla, páme Thráki,
tréla ke saráki,
tósa chrónia físage aeráki,
tóra álli aeti.
Thimáme vóltes sti Thessaloníki,
kalokeria sti Chalkidikí,
ki ichame óli ásso sto maníki,
mia kardiá pedikí.
Kamiá forá me piáni nostalgia,
les magia ki ichan ta paliá,
ki ópos léme, próta i igia,
ma ki i mními duliá.
|