Νύχτα και μέρα στη δουλειά
και στον πικρόν αγώνα,
μείναν στο στόμα τα φιλιά
όπως κοιμούνται τα πουλιά
τις νύχτες του χειμώνα.
Νύχτα και μέρα με καημό
και να `χεις ν’ αγαπήσεις
και να μην έχει τελειωμό
το δάκρυ με το χωρισμό
για να το λησμονήσεις.
Νύχτα και μέρα πιο πολύ
μέσ’ στη δική σου μοίρα,
χάνετ’ όλη μου η ζωή
και ξημερώνει ένα πρωί
και τίποτα δεν πήρα.
Νύχτα και μέρα με καημό
και να `χεις ν’ αγαπήσεις
και να μην έχει τελειωμό
το δάκρυ με το χωρισμό
για να το λησμονήσεις.
|
Níchta ke méra sti duliá
ke ston pikrón agóna,
minan sto stóma ta filiá
ópos kimunte ta puliá
tis níchtes tu chimóna.
Níchta ke méra me kaimó
ke na `chis n’ agapísis
ke na min échi teliomó
to dákri me to chorismó
gia na to lismonísis.
Níchta ke méra pio polí
més’ sti dikí su mira,
chánet’ óli mu i zoí
ke ksimeróni éna pri
ke típota den píra.
Níchta ke méra me kaimó
ke na `chis n’ agapísis
ke na min échi teliomó
to dákri me to chorismó
gia na to lismonísis.
|