Μια Κυριακή απόγευμα, Αγίου Κωνσταντίνου
σαν όνειρο την είδες μικρό περαστικό
και φύσηξε ένας άνεμος από παλιές σημύδες
καθώς σε προσπερνούσε στο μαύρο της παλτό
Κι ήταν τα μάτια της υγρά
σαν το νερό στη λίμνη
και μέσα τους επέπλεαν λευκά πουλιά νεκρά
αυτά που ήταν να γίνει
Περίμενες στην αίθουσα να έρθει κι η σειρά σου
γελώντας τη σχολίαζε κάποιος ηθοποιός
αφού δεν το `χουν μέσα τους τι θέλουν ορισμένοι
και εσύ μόνος σκεφτόσουν, σκυφτός και σιωπηλός
Κι ήταν τα μάτια της υγρά
σαν το νερό στη λίμνη
και μέσα τους επέπλεαν λευκά πουλιά νεκρά
αυτά που ήταν να γίνει
Μια καστανή διαλέξανε ποιητική αδεία
και πάνω στην υπόκλιση μακριά απ’ τη σκηνή
ο άνεμος σου έφερε την ίδια μελωδία
που `παιζε ένας πλανόδιος όταν την είχες δει…
γιατί μπορεί το θέατρο να γίνει και ζωή
μπορεί να είναι και ζωή…
|
Mia Kiriakí apógevma, Agiu Konstantínu
san óniro tin ides mikró perastikó
ke físikse énas ánemos apó paliés simídes
kathós se prospernuse sto mavro tis paltó
Ki ítan ta mátia tis igrá
san to neró sti límni
ke mésa tus epéplean lefká puliá nekrá
aftá pu ítan na gini
Perímenes stin ethusa na érthi ki i sirá su
gelóntas ti scholíaze kápios ithopiós
afu den to `chun mésa tus ti thélun orisméni
ke esí mónos skeftósun, skiftós ke siopilós
Ki ítan ta mátia tis igrá
san to neró sti límni
ke mésa tus epéplean lefká puliá nekrá
aftá pu ítan na gini
Mia kastaní dialéksane piitikí adia
ke páno stin ipóklisi makriá ap’ ti skiní
o ánemos su éfere tin ídia melodía
pu `peze énas planódios ótan tin iches di…
giatí bori to théatro na gini ke zoí
bori na ine ke zoí…
|