Δεν είσ’ εσύ σκοτάδι να πλαγιάσω
δεν είμαι εγώ φαρμάκι δυνατό
πως να με πιεις και πως να ξεγελάσω
τον κεραυνό που κρύβω στο μυαλό
Δεν είναι αυτό το πρώτο μας ταξίδι
ούτε κι εκείνο τ’ άλλο το στερνό
είναι στη μέση σάπιο το σανίδι
και δεν αντέχει κάτι αληθινό
Δεν είν’ εδώ που θέλω να γυρίσω
ούτε κι εκεί που ψάχνεις να με βρεις
με ξένη φόρα πήγε κι ήρθε πίσω
το συστημένο της υπομονής
Κι αν είμαι εγώ που θέλω να ξεχάσω
κι αν είσ’ εσύ που μόνη σου μιλάς
είναι που ο κόσμος όλος πήγε πάσο
κι η φαντασία σου ‘γινε μπελάς
|
Den is’ esí skotádi na plagiáso
den ime egó farmáki dinató
pos na me piis ke pos na ksegeláso
ton keravnó pu krívo sto mialó
Den ine aftó to próto mas taksídi
ute ki ekino t’ állo to sternó
ine sti mési sápio to sanídi
ke den antéchi káti alithinó
Den in’ edó pu thélo na giríso
ute ki eki pu psáchnis na me vris
me kséni fóra píge ki írthe píso
to sistiméno tis ipomonís
Ki an ime egó pu thélo na ksecháso
ki an is’ esí pu móni su milás
ine pu o kósmos ólos píge páso
ki i fantasía su ‘gine belás
|