|
Δε με πείθουνε τώρα πια οι όρκοι σου,
πόσο με πικράναν οι ψεύτικοι οι τρόποι σου,
τώρα δεν μαγεύουν οι δικές σου οι λέξεις,
γίνανε κουραστικές διαλέξεις.
Γι’ αυτό φύγε, δε σε θέλω άλλο τώρα,
φύγε, έφτασε του χωρισμού η ώρα,
φύγε, φύγε.
Δε με συγκινεί πια η αγκαλιά σου,
δεν με μαγνητίζουν τώρα τα φιλιά σου,
δεν μου ξεσηκώνεις πλέον τις αισθήσεις,
όλα γίναν, λίγο – λίγο, αναμνήσεις.
Γι’ αυτό φύγε, δε σε θέλω άλλο τώρα,
φύγε, έφτασε του χωρισμού η ώρα,
φύγε, φύγε.
|
De me pithune tóra pia i órki su,
póso me pikránan i pseftiki i trópi su,
tóra den magevun i dikés su i léksis,
ginane kurastikés dialéksis.
Gi’ aftó fíge, de se thélo állo tóra,
fíge, éftase tu chorismu i óra,
fíge, fíge.
De me sigkini pia i agkaliá su,
den me magnitízun tóra ta filiá su,
den mu ksesikónis pléon tis esthísis,
óla ginan, lígo – lígo, anamnísis.
Gi’ aftó fíge, de se thélo állo tóra,
fíge, éftase tu chorismu i óra,
fíge, fíge.
|
